Smile, you’re on Facebook.

Facebook, drie vierde van mijn dag staat dat blauwe f-icoontje prominent te wezen in één van de 37 tabbladen die ik heb open staan. Lichtjes dwingend te ‘plingen’ telkens ik een melding krijg. Nope, not a case of FOMO, maar omdat het deel uitmaakt van mijn job. Ok, misschien stiekem toch een beetje, maar dan zit ik sowieso nog in de ontkenningsfase.

Ik werk als copywriter in een online reclamebureau dat ‘de social doet’ voor een aantal grote merken. Door die constante aanwezigheid ben ik meestal vrij snel op de hoogte van dingen; de actualiteit, hilarische Buzzfeed-lijstjes, mijn tante Gerda’s laatste Candy Crush score maar helaas ook de zoveelste selfie van één of ander – ik wil leeghoofd zeggen, maar dat is misschien een tikkeltje grof. Nah, toch niet– leeghoofd waar ik ooit met gestudeerd heb. En toch heeft net dat leeghoofd een voller leven dan mij. Of ’t lijkt toch zo aan het aantal foto’s en statussen te zien. ‘Ik heb net een volledige pot Ben&Jerry’s naar binnen gewerkt uit pure miserie’ of ‘Het enige levende wezen dat ik op een heel weekend gezien heb, is mijn sanseveria’ kom je niet tegen op die muur. Nope, niks van dat. Op Facebook moet alles er shiny en happy uit zien en soms vind ik dat zo… vinger-in-mond-kotsgebaar. Is het taboe om ook bij de minder denderende momenten je smartphone boven te halen en het ding online te gooien? It seems like it, maar waarom dan? Verdriet is een even grote emotie als zijn tegenhanger en die deel je maar al te graag met je 300 en een klets Facebook-vrienden. En moet er dan ook zoiets komen als een ‘vind ik niet leuk-button’? Ik zou dan eerder gaan voor een ‘kut voor je-knop’, maar je snapt wel waar ik heen wil, toch?

Ik moet toegeven, ik heb mezelf erop betrapt dat ik er commentaar op heb als iemand z’n verdriet online uit. ‘Ik zou dat nooit op Facebook zetten’ komt er dan spontaan uit mijn mond, but then again, ik ben een opkropper als het gaat over alles wat nog maar in de buurt van gevoelens komt. Misschien is het in het geval van verdriet of welk miserabel gevoel dan ook beter om het er face to face over te hebben, niet? Hoe dan ook, misschien is dat dan mijn voornemen voor 2015, ’t mag allemaal wat minder mooi. Wat minder perfect, want let’s face it, het leven is allesbehalve perfect.